کد مطلب:93749 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:307
توضیح اینكه: به گواهی روانشناسان، حس زیبائی یكی از چهار بعد روح انسانی است، كه به ضمیمه حس نیكی و حس دانائی و حس مذهبی ابعاد اصلی روان [صفحه 306] آدمی را تشكیل می دهند، و معتقدند تمام زیبائیهای ادبی، شعری، صنایع ظریفه و هنر به معنی واقعی همه مولود این حس است با وجود این چگونه ممكن است، یك قانون صحیح، این حس اصیل را در روح انسان خفه كند، و عواقب سوء عدم اشباع صحیح آنرا نادیده بگیرد. لذا در اسلام استفاده كردن از زیبائیهای طبیعت، لباسهای زیبا و متناسب، به كار بردن انواع عطرها و امثال آن، نه تنها مجاز شمرده شده بلكه به آن توصیه و سفارش نیز شده است، و روایات زیادی در این زمینه از پیشوایان مذهبی در كتب معتبر نقل شده است. به عنوان نمونه در تاریخ زندگانی امام حسن مجتبی (ع) می خوانیم، هنگامی كه: به نماز بر می خواست، بهترین لباسهای خود را می پوشید، سئوال كردند، چرا بهترین لباس خود را می پوشید؟ فرمود: «ان الله جمیل یحب الجمال، فاتجمل لربی و هو یقول خذوا زینتكم عند كل مسجد» (خداوند زیبا است و زیبائی را دوست دارد و به همین جهت من لباس زیبا برای راز و نیاز با پروردگارم می پوشم، و هم او دستور داده است كه زینت خود را به هنگام رفتن به مسجد برگیرید).[1]. در حدیث دیگری می خوانیم كه: یكی از زاهدان ربانی به نام «عباد بن كثیر» با امام صادق (ع) روبرو شد، در حالی كه امام (ع) لباس نسبتا زیبائی بر تن داشت به امام گفت: تو از خاندان نبوتی و پدرت (علی (ع)) لباس بسیار ساده می پوشید، چرا چنین لباس جالبی بر تن تو است؟ آیا بهتر نبود كه لباسی كم اهمیت تر از این می پوشیدی؟! امام فرمود: وای بر تو ای عباد! «من حرم زینه الله التی اخرج لعباده و الطیبات من الرزق»: (چه كسی حرام كرده است زینتهائی را كه خداوند برای بندگانش آفریده و روزیهای پاكیزه را)...[2] و روایات متعدد [صفحه 307] دیگری این تعبیر كه خداوند زیبا است و زیبائی را دوست دارد و یا تعبیر به اینكه خداوند زیبائیها را آفریده همگی اشاره به این حقیقت است، كه: اگر استفاده از هر گونه زیبائی ممنوع بوده، خداوند هرگز اینها را نمی آفرید، آفرینش زیبائیها در جهان هستی خود دلیل بر این است كه: خالق زیبائیها آنرا دوست دارد. ولی مهم اینجاست كه غالبا در اینگونه موضوعات، مردم راه افراط را می پویند، و با بهانه های مختلف رو به تجمل پرستی می آورند، به همین دلیل قرآن مجید... بلافاصله بعد از ذكر این حكم اسلامی از اسراف و زیاده روی و تجاوز از حد، مسلمانان را برحذر می دارد، در بیش از بیست مورد در قرآن مجید به مسئله اسراف اشاره شده، و از آن نكوهش گردیده است... به هر حال روش قرآن و اسلام در این مورد، روش موزون و معتدلی است، كه: نه جمود دارد و تمایلات زیبا پسندی روح انسان را در هم می كوبد، و نه بر اعمال مسرفان و تجمل پرستان و شكمخواران صحه می گذارد، مخصوصا در جوامعی كه افراد محروم و بینوا وجود داشته باشد، حتی از زینتهای معتدل نیز نهی می كند، و لذا می بینیم در بعضی از روایات هنگامی كه: از بعضی امامان سئوال می كردند، چرا لباس فاخر پوشیده اید در حالی كه جد شما علی (ع) چنین لباسی در تن نمی كرد؟! در پاسخ می فرمودند: مردم آن زمان در شدت و فشار بودند، و می بایست چنین شود، اما مردم زمان ما زندگی مرفه تری دارند، و در چنین شرائطی استفاده از این زینتها (در حدود معقول) مانعی ندارد.
در مورد استفاده از انواع زینتها، اسلام مانند تمام موارد، حد اعتدال را انتخاب كرده است، نه مانند بعضی كه می پندارند استفاده از زینتها و تجملات هر چند به صورت معتدل بوده باشد، مخالف زهد و پارسائی است، (چنانكه داب رهبانیت پیشگان مثل نصاری و صوفیه است) و نه مانند تجمل پرستانی كه غرق در زینت و تجمل می شوند، و تن به هرگونه عمل نادرستی برای رسیدن به این هدف نامقدس می دهند. اگر ساختمان روح و جسم انسان را در نظر بگیریم، می بینیم، كه: تعلیمات اسلام در این زمینه درست هماهنگ ویژگیهای روح انسان و ساختمان جسم او است.
صفحه 306، 307.